ჩვენს შესახებ
პოპულარული
სტატიების არქივი
გამოკითხვები
რა ტიპის სტატიებს ისურვებდით ?
თემურ ჯობავა - ლექსები
არსებითად მნიშვნელოვანი პაუზის შემდეგ, ცრუ არყოფნიდან ჩემს ოთახში გადმოვინაცვლე. ფართე სავარძლის სახელურებს გულმშვიდად ვენდე და უსაფუძვლოდ დაწუნებულ სალექსო მარცვლებს გავყევი უხმო სიშორეში,
დავით შემოქმედელი - ლექსები
ვწერ: ღამემ ბინდი თავქვე დაიგო, ხევში ზმორებით ზოზინებს ნისლი, იქნება ახლა მაინც გაიგო, სიკვდილო, შენთვის რომ ვეღარ ვიცლი. ვწერ: სადღაც ღვარი გაბმით ქვითინებს, სულ გაიგიჟეს ძეწნებმა თავი,
მირიან ებანოიძე - პოსტმოდერნიზმი და მთლიანობა
ტექსტი დანგრეული ,,ქუთბარიტის’’ მთავარ ინჟინერ-მარკშეიდერ ო.ნ. ალაშვილს ეკუთვნის, თუმცა იგი იმდენად დანგრეულია, იმდენად ეკლექტური და მარგინალური, რომ ავტორის ფიგურა და როლი ვეღარ აღადგენს იმ
არტურ რემბო - ლექსები
ჭალაში, სადაც ვერცხლისფერი მოჩქეფს მდინარე და შეშლილივით ეჭიდება ნაპირზე ხავსებს, სადაც მთებიდან მზე იღვრება პირმომცინარე და აქაფებულ არემარეს სინათლით ავსებს, ყმაწვილ ჯარისკაცს ბაგეგახსნილს
ადა ნემსაძე - „წყაროსთვალივით წამოგხეთქავს სტრიქონი თოთო“ (გიორგი ლობჟანიძის პოეზია)
დაძაბული დროითა და ამ საუკუნის ცხოვრების უაღრესად აჩქარებული რიტმით გადაღლილ ადამიანს უფრო და უფრო ხშირად უჩნდება მოთხოვნილება მყუდრო თავშესაფრის ძებნისა. ეს თავშესაფარი კი ხან საინტერესო
ნათია როსტიაშვილი - ამალიას ზარი
ამალია თქვენ ისეთი ქალი კი არ გეგონოთ, ზაფხულობით, მამიდაჩემივით, ღოღნაშოს მურაბას ხარშავდეს, ზამთრობით კი - იმ წარუმატებლად მოხუფულ ქილებში ჩაშაქრულ მურაბას გულდაწყვეტილი წამოადუღებდეს და წელიწადის
ანა მითგუჩი - სამყარო, რომელიც გამოცანად რჩება
ჰორიზონტი ხელოვნებაზე ყოველთვის დიდ გავლენას ახდენდა, ამავდროულად ჰორიზონტი მხოლოდ მეტაფორაა, ეს არის ადგილი, სადაც ცა და დედამიწა ერთმანეთს ერწყმის, ხაზი, რომელიც ჩვენს სუბიქტურ აღქმას ზღვარს
ლუკა ბაქანიძე - მე ვეხებოდი, ჩუმად თქვა ხელმა
აი, ეგ მკლავდა: ახლა ხოა ასე, შემოსასვლელთან, კართან მიგდებულ-აყუდებული, ბუზებდასეული, ფქვილის ორ ტომარაში გამოკრული, თან, ეს წარწერებიც ტომარაზე, რო ცხიმი ამდენი და ნახშირწყლები ამდენი, არადა,
ცირა ბარბაქაძე - ლექსები
(დ)ადევნებული კითხვა ვარ - რატომ? მოულოდნელად შენთვის დასმული, შენი აწმყო ვარ და არა მარტო.... ვარ მომავალი და ვარ წარსული! ის სამყარო ვარ, რომელშიც შენ ხარ, სადაც სიტყვებით ვაგებ სასახლეს,
ლევან ბრეგაძე - ,,რაღაც ნაცნობი, რაღაც თავისი“
ვისაც, თუნდ ერთხელ,მთაწმინდიდან სიამით მზირალს – დაბლა თავისი უძებნია თვალებით სახლი, ვისაც, მჯდარს კენტად, ღელის პირას, ანდა ხის ძირას – აღუდგენია სახეები ნაცნობი ხალხის, – არა მგონია, არ იპოვნოს
ახალი სტატიები
პირადი კაბინეტი
სხვადასხვა